ZEYTİN ACISI
Bir bahar sabahı gün doğarken karşı dağlardan
Çalıştığı tarlada iş üstündeyken Hurşit
Ziyaretine geldi Hüsmen
Şöyle uzaktan gelmenin yorgunluğu ile
“Kolay gele Hurşit!..” deyip
Çöküverdi yorgunluktan otlar üstüne.
Ufak tefekti Hurşit’in boyu
Uzamış ve kırlaşmış sarı saçlarının altında
Yoksul eski mintanı yapışmış sırtına
Solgun yuvarlak çehresine
Çıkmaz bir sokak gibi hayat
Çektiği çileleri nakşetmişti yüzüne
Hurşit, şöyle doğrulup bir baktı
- Çapasını bırakmadan elinden –
Hafifçe gülümsedi Hüsmen’e
İki avucunu tükürükleyip kavradı çapasını
salladı toprağın en sert yerine
..ve gülümseyerek Hüsmen’e :
“iyiyim!..”
“çok şükür iyiyim her zaman!”
En yokluk, en alil anında
Sordunuz mu halini Hurşit’in
Kısa ve nettir yanıtı :
“iyiyiz, allaha şükür..
geçinip gidiyoruz sayende!”
Yoktur görünüşte hiçbir şikayeti.
Yoksulluk kaderidir sanki
Oysa çok iyi bilirdi Hüsmen
Köylünün, çiftçinin, ırgatın halini
T. Ayhan ÇIKIN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder