ACILI ZEYTİN AĞACI / Mehmet Yaşın

Kimse söylemeden anladım
dedemdir zeytin ağacı.
Kolları buruşmuş sert derilerle kaplı

aydınlık yüzü, kara bakışlı.
Beni tanır uzaktan görse bile
dallarını sallayıp hışır hışır konuşur.
Dedem dikmiş onu ölmeden –
öyle güçlü gövdesi, öyle güzel kokusu
yapra’cığından eksilmez gülücüğü
kimse söylemeden anladım dedem olduğunu.

Bana tütsü yakar gümüş yapraklarıyla
sevgili dedem Acılı Zeytin Ağacı.


(Mehmet Yaşın, Pathos,
Adam Yay., İstanbul, Birinci Basım: Mart 1986, s. 36)